1. febrúar 2012

Í dag er ég glaður...

Stórkostlegri Harry Potter smiðju er lokið í Norðlingaskóla. Hún er komin á harða diska sögunnar á fleiri en einn hátt.


Unglingar eru stórkostlega vanmetnar auðlindir. Ég er sannfærður um að þegar unglingar rekast á veggi er það oftar en ekki veggur sem einhver fullorðinn reisti þar sem engin sérstök þörf er fyrir vegg.

Mig langar að skora á alla kennara þarna úti að íhuga vandlega nauðsyn þess að rjúfa einangrun einstakra kennara og vinna saman í hópum. Að leggja niður drottnandi samband nemanda og kennara og efla nemendur til frelsis. Að hætta að skamma unglinga til að halda þeim á réttri leið – og hvetja þegar vel gengur. Láta nægja að stilla upp stöðu sem auðveldar sigra.

Ef einhver er að kenna unglingum sem þykir ekki beinlínis vænt um nemendur sína (í alvöru, ekki á yfirborðskenndan skyldubundinn hátt) og ekki þykir mikið til þeirra koma – þá er hann ekki í réttu starfi.

Það eru ekki alltaf jólin. Auðvitað ekki. En ef aðeins brot af þeim tíma sem fer í að byggja veggi færi í að gera eitthvað uppbyggilegt og gott – þá myndu skólar skapa hamingjusamar, sjálfsöruggar, heiðarlegar og kærleiksríkar manneskjur í miklu meiri mæli.

Allt annað eru aukaatriði.



2 ummæli:

Hildigunnur sagði...

Ójá. Unglingarnir sem ég kenni sannfæra mig á hverjum einasta kennsludegi um að það er ekkert hæft í svartsýni og að æska landsins sé óalandi, óferjandi og ólæs!

Nafnlaus sagði...

Það er unun að lesa skrif þín sem tengjast unglingum og kennslu. Eldmóðurinn og væntumþykjan skín úr hverju orði. Svona raddir þurfa að heyrast á sem flestum torgum. Dropinn holar jú steininn.

Eyjólfur